Antilop
Annesiyle birlikte gezerken, gecenin karanlığında annesini kaybeden yavru antilobu, Afrikalı bir köylü bulmuş. Yavru antilobu kucağına alan adam, köyün yolunu tutmuş. Adam, yavru antilobu besleyip büyütmüş. Bir yıl sonra kocaman olan antilobu bulduğu yere bırakmış. İnsanların arasında yaşamaya alışan antilop, bu duruma alışamamış. Ormanda, bayırda, çayırda yaşayan antiloplar, tekdüze bir yaşam sürüyormuş. Çayırda çimen yersin, ırmaktan su içersin, leopar, aslan korkusundan, uyku nedir bilmezsin. Her an tetikte olmak zorundasın, çünkü yaşamına göz koyanlar varmış.
“ Ben aç kalmasınlar diye leopara, aslana, sırtlana kendimi boğazlatmak zorunda mıyım?“ Diye soruyormuş, antilop. “ Besin zinciriymiş! Bazıları ot yer, ot yiyenler et yiyenlere yemek olur. Böyle bir şey doğru olabilir mi? Uyduran iyi uydurmuş ve yalanına inandırmış. Soruyorum size, kendini benim yerime koyanlar bir düşünseler. Siz durup dururken bir canavara yem olmak zorunda bırakılsanız, ne hissedersiniz? Buraya kadarmış deyip boyun mu eğersiniz yoksa tabana kuvvet kaçar mısınız? İsterseniz kaçmayın ve besin zincirinin bir halkası olun. Ne kadar hızlı koşarsanız, besin zincirinin halkası olmaktan o kadar uzaklaşırsınız. Olayı çok yönlü düşünmeden, yüzeysel olarak karar vermek, insan beyninin doğasına aykırı. “
Antilop dere-tepe gezerken, sonunda karşısına büyük bir şehir çıkmış. Antilop kenar mahalleden şehre girmiş. Bazen yol kenarından bazen kaldırımdan yürümüş. Adamlar, kadınlar, çocuklar, antiloba hayret dolu bakışlarla bakmışlar ve onu sevmişler, sırtını okşamışlar. Daha sonra geniş bahçesi olan bir adam antilobu sahiplenmiş. Onu tavuklar, horozlar, ördekler, kazlar, tavşanlar, koyunlar, keçiler olan bahçeye götürmüş. Antilobun bu bahçede olduğunu duyan pek çok insan, onu görmeye gelmiş. Antilop buradaki parçalamayan, can almayan dostlarıyla sakin bir yaşam sürmüş.
Yazan: Serdar Yıldırım